χαμόκοιτος

Α

(κατά τον Ησύχ.) «ὁ εἰς τὴν γῆν κοιμώμενος»·

[ΕΤΥΜΟΛ. < χαμ(αι)-* + συνδετικό φωνήεν -ο + -κοιτος (< κοίτη), πρβλ. κατάκοιτος].